Een eigen huis, een plek onder de zon/La Cucaracha

Sinds een week woon ik op een flatje in hartje Asunción. Ik voel me er inmiddels best thuis en ben vooral blij dat ik elke dag m’n eigen kostje kan klaarmaken en niet meer hoef te zoeken naar een afhaalrestaurant waar ze fatsoenlijk eten hebben zonder dat er één of meer dode koeien in zijn verwerkt. Maar aan mijn uiteindelijke woning ging een uitgebreide zoektocht vooraf. En daarna beleefde ik nog een duister avontuur… Lees gauw verder, zou ik zeggen!

Zoals al eerder bericht, verbleef ik na mijn aankomst in een hotel. In principe was er al een appartement voor me gevonden, maar de mensen van Tierraviva wilden graag dat ik er zelf nog even een kijkje zou gaan nemen voordat ik me er zou vestigen. Zo gezegd, zo gedaan. Samen met Ricardo en Carlos (medewerker administratie en hartstochtelijk fan van Olimpia en… Ajax!) ga ik op pad. Bij het appartement aangekomen, konden we eerst de beheerder niet vinden. Toen uiteindelijk ergens een deur openging en een oud, verkreukeld mannetje opendeed, bleek dat ‘mijn’ woning opeens al was verhuurd aan het nichtje van het mannetje… Nu konden we opnieuw beginnen met zoeken. Wat volgde was een twee dagen durende tocht langs makelaars en particulieren. Het valt niet mee een gemeubileerde, betaalbare woning te vinden in Asunción. Ongemeubileerd zou eenvoudiger zijn geweest, maar ik kon natuurlijk geen meubels meesjouwen. En aangezien ik ook geen handige Nico ben die wat bomen omkapt en daar zelf een soort bank Björn en boekenkast Njörge van maakt, was ik dus aangewezen op een woning waarin al meubels staan. Uiteindelijk heb ik zo’n vijf appartementen daadwerkelijk van binnen gezien. Bij de één had ik geen goed gevoel, de ander was veels te groot voor mij alleen, eentje had geen keuken (wat ik absoluut wilde), eentje lag in een wijk die volgens Ricardo niet echt veilig was voor mij en toen… kwamen we bij een appartement op drie hoog in hartje Asunción, op ongeveer een half uurtje lopen van het kantoor van Tierraviva, gemeubileerd, keuken, balkonnetje erbij en de huur was niet duur. En met de veiligheid zit het ook goed, want het is gelegen schuin tegenover het politiebureau (als ik dat later aan José vertel, één van de advocaten van Tierraviva, moet hij een beetje lachen en zegt dat de politie in Paraguay niet echt een goede naam heeft. Iets met te lage salarissen….). Prima in orde dus, en we regelden dat ik er al snel in kon trekken.

Zo gezegd, zo gedaan: vorige week dinsdag verhuisden Ricardo en ik mijn enorme hoeveelheid spullen en begon ik met het poetsen van het huis. Op zich was het niet supersmerig, maar ik heb een ziekelijke obsessie met hygiëne, dus ik wilde alles goed ontsmetten. Het fornuis was het grootste karwei: de voorgaande bewoner(s) had(den) kennelijk weinig zin na elke kookbeurt een doekje te halen over het fornuis, want het ding was vetter dan een gemiddelde maaltijd bij de McDonald’s (tweede keer dat ik deze keten noem op m’n blog, hm… Ik maak geen sluikreclame hoor!)… Zo ben ik de hele dag lekker bezig met poetsen en schrobben, als een volleerde huisvrouw. Voordat ik er erg in heb, is heeft de avond al een sterrendeken gelegd over de daken van Asunción. M’n huis is nu vrij schoon. Het enige wat ik minder leuk vind is de vrolijke mierenkolonie die zo in en rond de keuken paradeert. Ik ben een grote dierenvriend, maar dit vind ik wat minder aangenaam.

De volgende dag haal ik in de supermarkt een spuitbus met spul dat een einde moet maken aan de heerschappij van de mieren (‘Terminate with extreme prejudice,’ om er even een toepasselijk citaat uit Apocalypse Now in te gooien). Ze werken ook goed tegen cucaracha’s, staat er op de verpakking. Dat komt goed uit, want ik zag ook een kakkerlakje rondscharrelen.
- Nu volgt een waarschuwing voor jeugdige lezers en mensen met een zwakke maag: lees niet verder, want hieronder volgt een smerig verhaal. Als je wat aan het eten bent: leg het even weg, want ik wil niet verantwoordelijk worden gehouden voor het ontnemen van eetlust. -

Het Grote Kakkerlakkenavontuur

Vol goede moed begin ik met mijn missie mijn kleine Nederlandse enclave te ontdoen van onzuivere elementen die een gevaar vormen voor de volksgezondheid, geheel in de traditie van het gedachtegoed van de nazi’s die oud-dictator Stroessner met open armen herzlich Wilkommen heette in Paraguay (dat verklaart al deels de aanwezigheid van Duitsers hier, maar niet helemaal). Ik spuit in elke hoek van het appartement wat spul. Overal kan ik vervolgens dode insecten opvegen. Maar dan doe ik de keukendeur open en zie… een stuk of vijftien kakkerlakken! En niet van die kleintjes, nee, kakkerlakken van Bijbelse proporties!!! Ze zijn door het gif uit hun schuilplaatsen gekomen en kruipen nu halfdood rond door m’n keuken. Een heel vies gezicht. Ze moeten toch op de één of andere manier uit hun lijden worden verlost, dus met enige aarzeling sla ik ze maar naar de eeuwige jachtvelden. Dit is geen leuk karwei voor een vegetariër… Er blijven echter maar kakkerlakken tevoorschijn komen als in een soort whack the weasel-spelletje. Na een tijdje droogt de stroom echter op, en ik wil opgelucht een douche gaan nemen als ik ergens nog geritsel hoor. Ik doorzoek de keuken, maar kan niet vinden waar het vandaan komt. Opeens voel ik wat in m’n nek kriebelen… Instinctief sla ik in m’n nek, en voel dan onder m’n vingers een schildje kraken en zie een enorme kakkerlak van me af vallen. Werkelijk, dit is één van de meest smerige ervaringen die ik ooit heb gehad. Snel veeg ik de inmiddels dode kakkerlak weg. Het moet de laatste wraak van de Don Corleone van de kakkerlakken zijn geweest (of de arme Gregor Samsa uit Kafka's Die Verwandlung, in dat geval heb ik één van de meest tragische figuren uit de wereldliteratuur vermoord), want verder zie of hoor ik geen eenmansvuilbedrijfjes meer.

La cucaracha, la cucaracha
Ya no puede caminar
Porque no tiene, porque le falta
Un cigarro que fumar

Ik heb nu dus een kakkerlakvrij huis (voorlopig tenminste, ik check elke dag uitgebreid het huis of ik er niet nog eentje tegenkom), een plek onder de zon op m’n balkon en binnenkort misschien zelfs ‘iemand’ die van me houden kon. Maar daarover later meer!

Trouwens hartelijk dank voor alle leuke reacties op mijn eerdere blogberichten!