Rey futbol deel II; of: op bezoek bij ome Manuel

Zoals ik al eerder heb beschreven, is Paraguay een voetbalgek land. Een bezoek aan een voetbalwedstrijd is als je in Paraguay bent dan ook iets wat je moet meemaken, zo vond ik zelf. Dus vroeg ik aan mijn voetbalgekke collega Carlos of ik eens met hem mee kon naar een wedstrijd van Olimpia, zijn favoriete club. Zondagmiddag 3 april belde hij me op dat ik klaar moest staan, want we zouden naar de wedstrijd Olimpia – Nacional gaan. Een absolute kraker zoals dat heet, want Olimpia stond op dat moment op 5 punten voorsprong van nummer twee in de competitie Nacional, en zou bij een overwinning dus hele goede zaken kunnen doen op weg naar het 39e kampioenschap van Paraguay.

Vermeldenswaardig is trouwens dat Olimpia (mede) is opgericht door een Nederlander. In een ver en grijs verleden waarin fietsen nog velocipèdes heten en je niet naar je oma belde maar telegrafeerde, 1902 om precies te zijn, besloten William Paats, een om gezondheidsredenen in Paraguay wonende Rotterdammert, en een paar van zijn Paraguayaanse vrienden dat het tijd was een voetbalclub op te richten, en zo geschiedde. De clubkleuren, zwart en wit (eigenlijk geen kleuren, maar goed), zijn geïnspireerd door de mok waaruit Paats altijd zijn kopje koffie glazenwasser dronk: een witte mok met een zwarte streep.

Carlos pikt me op bij mijn flat en we gaan op weg. We stoppen bij het huis van zijn verloofde Cristina, die met ons meegaat naar de wedstrijd. Haar huis ligt op een kwartiertje lopen van het stadion, en overal om me heen zie ik al plukjes in Olimpia-shirtjes gestoken fans lopen. We komen bij het stadion aan, waar het ook een drukte van jewelste is. Smoezelige mannetjes roepen om het hardst dat ze kaartjes met ‘’preferencia’’ verkopen, wat inhoudt dat je zelf kan bepalen waar je in het stadion gaat zitten.

We gaan naar de kassa om een kaartje te kopen, maar alles is uitverkocht… Gelukkig zijn er de zojuist genoemde smoezelige mannetjes. In Nederland moet je dat soort figuren mijden, want het is duidelijk dat ze van de zwarte markt zijn, maar in Paraguay is het kennelijk normaal om bij dit soort lieden een kaartje aan te schaffen, want Carlos begint te onderhandelen met één van hen. Voor 80.000 Guaranís, omgerekend zo’n 13,50 E, kan ik een kaartje krijgen. Zo gezegd zo gedaan. Voor die prijs kom je de Amsterdam Arena niet in…

We gaan het stadion in, dat Manuel Ferreira heet en is vernoemd naar één van de voorzitters van de club. Er kunnen zo’n 27.000 mensen in, maar het lijkt eerlijk gezegd groter. We gaan ergens in een soort familievak zitten lijkt het, want er zitten veel gezinnen. We zitten vrij vooraan, vlakbij de achterlijn van één van de doelen. Overal krioelen mannetjes en vrouwtjes die snoep, frisdrank en Olimpia-prullaria verkopen. Ze zullen de hele match tussen de rijen van de tribune door blijven sjouwen, hun waar onophoudelijk aanprijzend. Zwaar werk, zo lijkt me, maar hopelijk kunnen ze er een beetje van rondkomen. Paraguay is slecht in het verbergen van de armoede van haar inwoners.

In het uitvak hebben zich inmiddels een dertigtal fans van Nacional verzameld, die trommelen en zingen en zwaaien met vlaggen van hun favoriete club. Ze worden door de Olimpia-fans getrakteerd op een fluitconcert en een cynisch applausje. Nacional is net als Olimpia afkomstig uit Asunción: van de twaalf deelnemers aan de Paraguayaanse voetbalcompetitie, zijn er maar drie niet afkomstig uit Asunción. Van deze drie clubs, komen er weer twee uit stadjes die praktisch aan Asunción zijn geplakt. In feite is de Paraguayaanse competitie dus meer een strijd om het kampioenschap van de stad Asunción…

‘’La barra de la O’’ (van Olimpia), zeg maar de F-side van de club, bevindt zich achter de goal aan de noordzijde van het stadion. Hun vak is versierd met grote vlaggen waarin ze hun liefde voor Olimpia betuigen. Een mooie tekst vond ik zelf ‘Si no existiría, te inventaría’’, oftewel: als je niet zou bestaan, zou ik je bedenken (oprichten). De Barra zingt en trommelt de hele wedstrijd door en zorgt voor veel sfeer in het stadion. Carlos zat voorheen ook tussen de hardcore fans, maar tegenwoordig gaat hij met Cristina naar de wedstrijden, en dan gaat hij liever op een wat rustiger plaats in het stadion zitten. Wat trouwens niet betekent dat hij zelf heel rustig is tijdens de wedstrijd…

Nacional komt op en wordt door het hele stadion uitgefloten, Olimpia komt op en wordt luid toegejuicht. De scheidsrechter blaast op zijn fluit en de wedstrijd begint. Zoals de eerste wedstrijd van Olimpia die ik heb gezien, is ook deze wedstrijd vrij rommelig. Hier en daar zijn er wat leuke hakballetjes en ballen achter het standbeen, maar er gaat ook veel fout, en nu en dan gaan de heren voetballers wel erg gemakkelijk op het, overigens strak gemaaide, gras liggen en doen ze alsof minstens hun gehele onderbeen zal moeten worden geamputeerd. Ik begrijp de begindagen van, jammer genoeg inmiddels ex-Ajacied, de Uruguayaanse held Suarez steeds beter: in Zuid-Amerika is dit allemaal heel normaal! Zonder geweldig voetbal op de mat te leggen (of ben ik als Ajax-fan en dus liefhebber van het betere positiespel te kritisch?) is Olimpia wel stukken sterker dan Nacional, maar het lijkt wel alsof de spelers de bal de goal in willen dribbelen in plaats van gewoon eens te proberen de bal in de goal te schieten. Tot wanhoop van Carlos, die steeds chagrijniger begint te kijken. De scheidsrechter is trouwens niet al te best. Het lijkt een universeel kwaad te zijn, want in Nederland vervloek ik zelf ook vaak genoeg de man in het zwart (of geel, of groen. Pieter Vink is de ergste van allemaal!). Scheidsrechterlijke beslissingen in het nadeel van Olimpia worden begroet met verwensingen, waarvan ‘’burro’’ (ezel) de netste is. Ik heb er in ieder geval wat Spaanse scheldwoorden bij geleerd. Als de ezel aan het eind van de eerste helft affluit, staat het 0-0.

In de tweede helft hetzelfde beeld als in de eerste helft: Olimpia is stukken beter, maar creëert niet al te veel kansen en gaat slordig om met de mogelijkheden die het krijgt. Totdat rond de 65e minuut de bij het Olimpia-publiek mateloos populaire Argentijn Ferreyra (nee, ze heten hier niet allemaal zo, puur toeval!) de bal achter de doelman van Nacional kopt. Het stadion ontploft! Carlos schudt me van blijdschap door elkaar en het publiek in mijn vak, dat tot nu toe vrij rustig is geweest, gaat net als La Barra nu zingen, dansen en springen (‘wie niet springt die is een j..d’’, de bekende Ajax-klassieker, is ook hier bekend, maar hier is de tekst iets anders).

Olimpia zet nu nog meer aan, en de kale Colombiaanse vedette op het middenveld van Olimpia, Vladimir Marín, plaatst een subtiel lobje op de deklat. Het stadion kolkt, maar Olimpia weet niet te scoren... Een tiental minuten na zijn goal krijgt Ferreyra een tackle te verwerken. Hij gaat tegen de vlakte, en qué sorpresa, dit keer is er wel degelijk sprake van een blessure. De beste man, vanwege zijn grote lichaam bijgenaamd De Tank, moet van het veld en wordt door de Olimpia-aanhang met een ‘gracias Tanque’ bedankt voor zijn spel.

De treurige afgang van De Tank blijkt het begin van het einde te zijn voor Olimpia. Het spel van de thuisploeg wordt minder, wellicht door de vermoeidheid, en uit het niets maakt Nacional in de 83e minuut de onverdiende gelijkmaker. Carlos kijkt opeens wel erg treurig. Maar hij zal nog een bittere pil moeten slikken, want vijf minuten later komt Nacional zelfs op voorsprong: 2-1! Om me heen gaan er al mensen naar huis (wat nou Ajax-publiek, het gebeurt overal!). Wij blijven, zoals het hoort, zitten en zien Olimpia helaas niet meer de gelijkmaker scoren. Een verliespartij rijker druipen de spelers van Olimpia, onder een flauw applausje, af. Nacional is nu drie punten ingelopen en het wordt nog erg spannend of Olimpia landstitel nummer 39 dit seizoen zal kunnen gaan binnenslepen. Carlos is zwaar uit zijn humeur natuurlijk, maar heeft wel een verklaring voor het verlies: de scheidsrechter. Voetbalfans zijn overal ter wereld van Paraguay tot Nederland hetzelfde, zo blijkt maar!

Tot slot een huishoudelijke mededeling: bij het reisverslag ‘’In the flat field – part 2’’ staan (eindelijk) nieuwe foto’s van mijn reis naar de Chaco. Ik heb er wel een paar foto’s voor van de site moeten halen, want je kan er maximaal 10 plaatsen. Maar een kniesoor, wat dat dan ook moge zijn, die daar op let.