Rey fútbol, of: voetbalgekte in het winkelcentrum

Omdat ik voor het eerst sinds ik in Paraguay ben een dag niet zo gek veel te doen heb, en zondag sowieso een doodse dag is in Asunción (de meeste mensen wonen buiten het centrum van de stad en besteden de zondag aan de familie), neem ik nog eens goed de tijd een nieuw blogbericht te schrijven. Ik heb immers de afgelopen elf dagen voldoende meegemaakt om over te kunnen vertellen, dus hierbij blogbericht II vanuit het zonnige en warme La Muy Noble y Leal Ciudad de Nuestra Señora Santa María de la Asunción, zoals de volledige naam van de hoofdstad van Paraguay luidt. Dat is nog eens andere koek dan Amsterdam, Den Haag of Hardinxveld-Giessendam… Het betekent ‘De zeer nobele en trouwe stad van Onze Dame de Heilige Maria van de Hemelvaart.’ Dit verwijst naar de opname van Maria in de hemel. De stichter van Asunción, Juan de Salazar y Espinoza (nog zo’n mooie naam), vernoemde het fort dat hij in 1537 bouwde in een baai van de rivier Paraguay naar de feestdag waarop dit fort werd gebouwd: de Maria-Hemelvaart.

In het vorige blogbericht heb ik al even aangestipt dat ik erg blij was dat ik in het hotel drie voetbalkanalen tot m’n beschikking had. Als groot voetbalfan ben ik erg op m’n plaats hier, heb ik al wel gemerkt. Tot voor kort was trouwens ook zo’n beetje het enige dat ik wist over Paraguay dat ze een nationaal elftal hebben dat best aardig kan voetballen. Op het afgelopen WK werd het land na een erg leuke wedstrijd in de kwartfinale uitgeschakeld door Spanje (hé, dat komt bekend voor), nadat Paraguay in die wedstrijd de kans had laten liggen door een strafschop op voorsprong te komen. Wie weet hoe het WK zou zijn verlopen als niet Spanje, maar Paraguay zou zijn doorgegaan! In Nederland voetbalt trouwens ook een Paraguayaan: Celso Ortiz. Hij is wisselspeler bij AZ. Succesvoller was tot voor kort Edgar Barreto, die van 2004 tot 2007 bij NEC op het middenveld speelde en die geregeld scoorde uit een vrije trap, zo herinner ik me. Tegenwoordig verdient hij zijn brood/pasta bij Atalanta Bergamo, in de Italiaanse eerste divisie.

Enfin, vorige week zaterdag stond in de Paraguayaanse competitie El Superclásico op het programma: Cerro Porteño – Olimpia. Dit is zeg maar de Ajax – Feyenoord van Paraguay, met dien verstande dat het niveauverschil tussen Cerro en Olimpia niet zo groot is als dat tussen Ajax en Feyenoord tegenwoordig… Ricardo stelde me voor de wedstrijd te gaan bekijken op een groot beeldscherm in één van de vele ‘shopping malls’ (winkelcentra) die Asunción rijk is. Op weg naar het winkelcentrum zie ik overal al drommen mensen zich samenpakken voor televisietjes, want niemand wil deze wedstrijd missen. In het winkelcentrum zitten de mensen ook al klaar voor de kraker. Het zwart-wit van Olimpia lijkt wat in de meerderheid te zijn ten opzichte van het blauw-rood van Cerro. Olimpia is zo’n beetje de meest succesvolle club van Paraguay: het is al 38 keer landskampioen geworden en heeft drie keer de Zuid-Amerikaanse variant van de Champions League gewonnen. Cerro is volgens wikipedia de meest populaire club, maar zoals ik hiervoor al opmerkte, kwam mij toch voor dat er in het winkelcentrum meer Olimpia-fans aanwezig waren dan fans van Cerro. Maar dit ene winkelcentrum is natuurlijk niet representatief.

De wedstrijd zelf is niet echt best; vooral in de eerste helft worden er bikkelharde tackles gemaakt en vallen de spelers met veel misbaar om als voor de verandering hun enkels op een haar na worden gemist. Echt Zuid-Amerikaans voetbal dus. De mensen in het winkelcentrum maakt het allemaal weinig uit: zij moedigen hun teams aan alsof ze in het stadion zitten. Na ongeveer een half uur spelen scoort Olimpia: een daverend gejuich en gejoel breekt los onder de Olimpia-fans. Ricardo baalt: hoewel geen fanatiek fan, ligt zijn sympathie toch bij Cerro. In de tweede helft kan hij echter ook juichen, als Cerro gelijkmaakt. De wedstrijd blijft rommelig en veel lijn zit er niet in het spel ‘der beider elftallen’ (zoals Tom Egbers dat altijd zo mooi zegt op zondagavond), maar bij Cerro is inmiddels supertalent Iturbe in het elftal gekomen en hij zorgt voor wat mooie acties. Hij is zeventien jaar oud en wordt de Paraguayaanse Messi genoemd. Met een paar schitterende solo’s laat hij zien dat hij heel wat kan. Ik wilde al bijna naar Gouda bellen om te vragen of we bij Binnenstad 2 (mijn zaalvoetbalteam) nog een oude sok met dukaten hebben liggen om het mannetje over te halen bij ons te komen schitteren, maar helaas: hij speelt volgend seizoen al voor FC Porto. Ondanks de wervelende Iturbe zal Cerro de Superclásico niet gaan winnen. Zo’n zeven minuten voor tijd maakt Olimpia op fraaie wijze de 1-2. Pablo Zeballos mag zich de komende maanden de grote held van Olimpia noemen. Pikant is dat de beste man tot voor kort speelde voor Cerro… De Olimpia-fans zijn nu natuurlijk uitzinnig van vreugde en onder luid gejuich eindigt de match.

Onderweg terug naar het hotel zien we overal nog blije supporters. Wat overigens nog grappig was: tijdens de wedstrijd verscheen in beeld de reclameboodschap dat McDonald’s de officiële voedingsleverancier is van het Paraguayaanse nationale elftal. Hm, heel apart…