Mijn eerste dag in Paraguay

Om te beginnen: excuus dat een eerste bericht zo lang op zich heeft laten wachten! Maar ik heb het erg druk gehad en eigenlijk nog geen tijd gehad m’n eerste indrukken in een goed verhaal te verwerken.Ik heb wel nauwkeurig aantekeningen bijgehouden van alles wat ik gedaan en gezien heb in mijn eerste week in Paraguay,en ik zal proberen deze allemaal met jullie te delen.In onderstaand bericht kunnen jullie lezen hoe mijn eerste dag in Paraguay is verlopen.Ik zal z.s.m. ook mijn ervaringen van de dagen die volgden online zetten.

Vorige week donderdag zette ik mijn eerste stappen op Paraguayaanse bodem. Zo’n vijfhonderd jaar geleden gingen twee ontdekkingsreizigers, genaamd Alejo García y Sebastián Gaboto, mij voor. Zij hadden er vast een langere reis op zitten dan ik. Zij zullen er weken, zo niet maanden over gedaan hebben Paraguay te bereiken (dat toen natuurlijk anders heette. Ik weet niet wat de naam was). Na zo’n 20 uur vliegen kwam ik rond elven aan op het vliegveld van Asunción. Ik kwam zonder problemen door de douane (vreemd, zowel op Schiphol als op Heathrow werd ik uitgebreid gecontroleerd...) en kreeg een mooi stempel in m’n paspoort. Voorlopig ben ik negentig dagen lang legaal in Paraguay. Op het vliegveld werd ik opgewacht door Ricardo en Moritz van Tierraviva. Ricardo is een geboren en getogen Asuncióniaan (dit is een neologisme) en werkt op de PR-afdeling van Tierraviva. Hij zal me de komende dagen wegwijs maken. Moritz kommt aus Deutschland en vervult bij Tierraviva z’n civiele dienstplicht. Dat kan blijkbaar in Duitsland. Moritz is trouwens lang niet de enige Oosterbuur in Paraguay; in het vliegtuig van Sao Paulo naar Asunción viel me al op dat ik veel Duits om me heen hoorde en ik was even bang dat ik in het vliegtuig naar Mönchengladbach was gestapt. Paraguay heeft om voor mij nog onduidelijke redenen een grote aantrekkingskracht op Duitsers (ik moet m’n best doen geen grap over de Tweede Wereldoorlog te maken).

Omdat ik ondanks de lange reis niet moe ben, word ik meteen naar het kantoor gebracht van Tierraviva om te worden voorgesteld aan het team. Het kantoor is klein en een beetje verscholen in een zijstraat. Bij Tierraviva werken elf mensen op permanente basis. Moritz en ik zijn de vrijwilligers. Vier van de elf medewerkers zijn advocaten, met hen zal ik de komende maanden gaan werken als het goed is. Oscar is, naast advocaat, ook de leidinggevende bij Tierraviva. Julia is als het ware zijn rechterhand, en de andere twee advocaten heten Ireneo en José. Het zijn allevier jonge mensen, begin/eind-dertigers.

Na het voorstelrondje ga ik met Ricardo naar het hotel waar ik de eerste dagen zal verblijven. Een apartement is voor mij gezocht, maar ik moet even m’n goedkeuring geven voordat wordt overgegaan tot huur. Het hotel is vlakbij het kantoor van Tierraviva en heet La Espanjola. Het is een eenvoudig hotel, maar niet duur en schoon. En op m’n kamer heb ik een tv waarop op drie kanalen de hele dag voetbal te zien is, dus ik ben al meer dan tevreden.

Na m’n tas te hebben weggezet en me een beetje te hebben opgefrist, gaan we naar de bank, want ik heb nog geen Paraguayaanse cent op zak. En hoewel ik al snel merk hoe goedkoop hier alles is (behalve noten, maar daarover later meer), is het toch niet mogelijk te overleven in Paraguay zonder geld. Op weg naar de bank zie ik al wat meer van de stad. Asunción is een stad die zich het best laat vergelijken met Luik en andere vergeten delen van België: veel vervallen gebouwen en hele slechte wegen met gaten erin die je, als je zou kunnen vullen met water, zouden kunnen dienen als verblijfplaats voor een klein goudvisje. De gebouwen die wel netjes zijn bijgehouden/ gerestaureerd zijn mooi tot erg mooi, en gebouwd in de achttiende en negentiende eeuw, toen Paraguay nog een voor die tijd welvarend land was (na een desastreus verlopen oorlog , de Guerra de la Triple Alianza, de Oorlog van de Drievoudige Alliantie in het Nederlands, ging het een stuk minder met het land). Wat me verder opvalt is dat het niet echt druk is op straat. Dat vind ik vreemd voor een stad waarin een half miljoen mensen wonen. Volgens Ricardo komt het door het weer: het regent behoorlijk en dat is voor de Paraguayanen een goed excuus binnen te blijven.

Bij de bank aangekomen worden zie ik bij de ingang twee mannen in uniform met gigantische shotguns staan. Het zijn privébewakers van de bank, en je ziet dit soort figuren bij elke bank of ander overvalgevoelig gebouw staan. Na een hoop administratief genotuleer door het bankmeisje (dit om gefraudeer tegen te gaan), ben ik opeens duizenden Guarani’s rijker. Ik waan me even een P.C. Hooftstraat-ganger, maar je krijgt voor 1 Euro ongeveer 5000 Guarani’s...

Omdat ik best trek heb gekregen, gaan we op zoek naar wat te eten. Ik vertel Ricardo dat ik geen dieren eet, en vraag hem of hij een plaats weet waar we wat kunnen eten. Hij neemt me mee naar een Chinees afhaalrestaurant. Nou ja, Chinees... De cassière is Chinees. Maar goed, dat we hier gaan eten bewijst maar eens te meer dat je echt overal ter wereld Chinese restaurants vindt. Het zal me niets verbazen als er ergens op een door ijs en sneeuw geteisterde uithoek van de Zuidpool nog een olijke Chinees een restaurantje bestiert met enkele pinguïns als ober. Ik schep wat rijst, aardappels en groenten op, bestel een flesje mineraalwater en ben verbaasd dat me dit omgerekend ongeveer 1 Euro 50 kost! Daar heb je in Nederland dat flesje mineraalwater nog niet eens voor... Maar goed, het eten smaakt me best na zo’n 24 uur te hebben geleefd op vliegtuigvoedsel.

Na het eten gaan we terug naar het kantoor en stelt Ireneo me voor met hem mee te gaan naar een festival dat in het teken staat van de tereré. Dit is de nationale drank van Paraguay. Het is een soort koude kruidenthee dat wordt gedronken uit een speciale beker, de guampa, met een metalen rietje, de bombilla. Bij het festival aangekomen ontmoet ik ook Ireneo’s Franse vrouw en hun twee kleine kinderen. Het festival is echter afgelast in verband met de regen... Omdat het alweer bijna tegen 19.00 uur loopt, brengt Ireneo me naar een restaurantje waar ik wat te eten kan kopen. We nemen afscheid en ik besluit in het restaurant een spinazietaart en een salade te bestellen. Ik word daarbij geholpen door, jawohl, een Duitser, die me helpt aan de bediening duidelijk te maken dat ik geen dieren eet. De man legt me uit dat hij een deel van het jaar in Paraguay woont, en een deel van het jaar in Duitsland. Ik durf hem niet te vragen waarom Paraguay toch riesenattraktiv is voor Duitsers... Ik stel me ten doel dat toch eens te gaan uitzoeken.

Terug in het hotel zet ik de televisie aan en ga ik lekker voetbal kijken. Ik ben erg verrast als ik opeens een mannetje gehuld in het prachtige rood en wit van Ajax door het beeld zie flitsen. Het is Sulejmani en hij scoort twee keer tegen Anderlecht. Ajax door in de Europa League! Ik val daarna al snel in slaap, toch wel moe van m’n eerste uren in Paraguay.